Figurentheater Wilde & Vogel / Grupa Coincidentia

Figurentheater Wilde & Vogel
Grupa została założona w 1997 r. przez lalkarza Michaela Vogla i profesjonalnego, niezależnego muzyka Charlotte Wilde.
Do tej pory występowali w ponad 30 różnych krajach w Europie, Ameryce i Azji, m.in. na Międzynarodowym Festiwal Teatrów Lalek Erlangen, FIDENA Bochum, Unidram Festival w Poczdamie.

Współpracowali m.in. z: Akademią Teatralną w Białymstoku / Warszawie, Kompanią Doomsday z Białegostoku, FIDENA Bochum, Puppentheater der Stadt Halle, SCHAUBUDE w Berlinie, Theater des Lachens w Berlinie.
Prowadzili warsztaty w min.: Akademia Teatralna Białystok / Warszawa, Stockholms Stadsteatern, Trinity College / Hartford Connecticut, Turku Polytechnic & Arts Academy, Muhlenberg College / Allentown Pensylwania.
Otrzymali 20 nagród za swoje produkcje, m.in. na Międzynarodowych Festiwalach w Pécs (Węgry), Bielsko Białej, Ostrawie (Republika Czeska), Stuttgarcie (Niemcy).

www.figurentheater-wildevogel.de


G r u p a C o i n c i d e n t i a  to niezależny teatr ożywionej formy, założony we wrześniu 2009 przez Dagmarę Sowę i Pawła Chomczyka. Grupa ma w swoim dorobku osiem spektakli: Murdas Bajka, Bez Podłogi, Szopka polska, Trzecie Imię Kota, Turandot, Krabat, Koncert na rożek, bęben i violę oraz Krwawa Jatka.

C o i n c i d e n t i a to zbieg, skrzyżowanie dróg, na którym spotykają się w sposób nieprzypadkowy, choć czasem trudny do wyjaśnienia, fronty kreatywnych idei.
 
C o i n c i d e n t i a to utopijne dążenie do ocierania się o przestrzenie, w których przenikają się i w harmonijny sposób współistnieją przeciwieństwa.
 
C o i n c i d e n t i a to łączenie autonomicznych dróg twórczych artystów penetrujących różne przestrzenie życia teatralnego.
 
G r u p a  C o i n c i d e n t i a  to teatr, w którym zbiegają się przeciwieństwa.
 
Nasze dotychczasowe doświadczenia teatralne, związane z szeroko rozumianym teatrem formy (...ożywianych lalek i przedmiotów, ulalkowionych ludzi, ruchomych, efemerycznych obrazów, ról nie chcących trzymać się jednego aktora i aktorów uciekających od jednej roli...), zawsze twórczo mutowały na gruncie pozytywnych konfliktów wynikających ze spotkania z artystami drążącymi różne dyscypliny sztuki: teatr lalek, dramat, wokalistykę, plastykę, muzykę. Bodźce do działania rodziły się na niespodziewanych skrzyżowaniach dróg i prowadziły w przestrzenie zaskakujące. Chętnie korzystaliśmy z tych impulsywnych przewodników, aby choć przez moment pozostawić poza sobą przeszłość i przyszłość a oddać się temu, w czym mieszka teatr - czasowi teraźniejszemu.
 
Kontynuujemy zatem Coincidentia czyli zbieżny i łączący tryb naszej działalności, wierząc, że będziemy korzystać z impulsów, iskrzeń powstających przy zetknięciu naszych pomysłów z pomysłami osób współtworzących Grupę w kolejnych realizacjach.
Zapraszamy Państwa na spektakle Grupy Coincidentia, czyli w miejsca, gdzie będą krzyżowały się w czasie teraźniejszym nasze drogi.
 
G r u p a C o i n c i d e n t i a to: Dagmara Sowa, Paweł Chomczyk

Współpracowali i współpracują z nami: reżyserzy i dramaturdzy: Paweł Aigner, Robert Jarosz, Paweł Passini, Christiane Zanger, Jarosław Jakubowski, Łukasz Kos, Michał Walczak; plastycy i scenografowie: Wiesław Jurkowski, Pavel Hubićka, Michalina Kostecka, Małgorzata Wosik, Joanna Niemirska; filmowcy i artyści multimedialni: Maria Porzyc, Krzysztof Kiziewicz, grupa Hermanos de Chamuco; muzycy: Krzysztof Dzierma, Robert Jurćo, Marek Kulikowski, Anna Świętochowska, Katarzyna Świętochowska, Patryk Lichota, Cezary Szyfman, Charlotte Wilde, Piotr Klimek, zespół Burakura, Dominik Strycharski; aktorzy i lalkarze: Krzysztof Prystupa, Katarzyna Tadeusz, Iga Załęczna, Mariusz Laskowski, Michael Vogel, Florian Feisel, Michał Jarmoszuk, Katarzyna Gacal.

www.grupacoincidentia.pl


Teatr Biuro Podróży

Istnieje od 1988 roku. Jego założycielem i reżyserem jest Paweł Szkotak.

W ciągu ponad dwudziestu lat poszukiwań artystycznych teatr wypracował własną metodę pracy nad spektaklem oraz rozpoznawalny styl teatralny. Teatr przygotował 14 autorskich spektakli, w tym osiem widowisk plenerowych, pięć spektakli salowych oraz akcję teatralną w specjalnie przystosowanej do tego zamkniętej przestrzeni.

Spektakle teatru zaprezentowane zostały w blisko 50 krajach świata, na sześciu kontynentach (m.in. w Argentynie, Australii, Brazylii, Kolumbii, Kubie, Egipcie, Indiach, Iranie, Izraelu, Jordanii, Korei, Libanie, Meksyku, Palestynie, Singapurze, Taiwanie, USA i w większości krajów europejskich).

TBP prowadzi działalność nie tylko artystyczną polegającą na produkcji i prezentacji spektakli, ale również działalność edukacyjną polegającą na pracy artystycznej z ludźmi i grupami teatralnymi na świecie: warsztaty teatralne oraz projekty artystyczne.

TBP był uczestnikiem największych światowych festiwali teatralnych oraz laureatem prestiżowych nagród.

www.teatrbiuropodrozy.pl


Teatr Pantomimy Mimo

Powstał w 2002 roku.
Założony przez Bartłomieja Ostapczuka jako teatr jednego aktora szybko przekształcił się w zespół. Poszukiwania artystyczne aktorów Teatru Mimo zaowocowały wypracowaniem własnego języka teatralnego, w którym artyści starają się łączyć najważniejsze elementy sztuki kluczowych twórców i reformatorów współczesnej pantomimy.

W teatralnej pracy poprzez ruch i gest próbują wyrazić esencję uczuć i emocji, nie stroniąc przy tym od odrobiny absurdu. Pragną by przy zachowaniu zasad sztuki pantomimy jedynymi granicami były granice ich wyobraźni.

Od 2002 roku teatr zaprezentował 12 premier. Głównymi produkcjami były spektakle sceniczne. Od 2010 roku teatr realizuje spektakle plenerowe wierząc tym samym, że sztuka pantomimy jest w stanie w pełni zaistnieć również w innej przestrzeni niż teatralna scena. Spektakle TM znajdują się w stałym repertuarze Teatru Królewskiego w Wilanowie, gościły również w Teatrze Na Woli. Prezentowane są także na festiwalach teatralnych w kraju i za granicą.

TPM jest częścią Warszawskiego Centrum Pantomimy, które wspiera rozwój tej sztuki w naszym kraju

www.teatrmimo.pl


Teatr Kreatury

Dawniej Teatr Małych Form Truskaweczki. Działa przy Grodzkim Domu Kultury w Gorzowie Wielkopolskim od września 1992. Reżyserem, kierownikiem artystycznym, a także założycielem zespołu jest Przemek Wiśniewski.
Skład zespołu tworzą studenci oraz inne Kreatury. Teatr Kreatury na przestrzeni blisko dwudziestu lat brał udział w wielu festiwalach i przeglądach teatralnych w całej Polsce (m.in.: Reminiscencje Teatralne w Krakowie, Łódzkie Spotkania Teatralne, OFF Konfrontacje w Lublinie i Gardzienicach, MASKI w Poznaniu, KONTRAPUNKT w Szczecinie) i za granicą m.in. we Francji, Kanadzie, Rosji.
W czerwcu 2002 roku na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym MALTA w Poznaniu Teatr Kreatury otrzymał OFFEUSZA za spektakl „Radosny Żywot Głupka” na podstawie powieści Krzysztofa Jaworskiego.

Przy Teatrze Kreatury działa Grupa happeningowa Wesołe Miasteczko, która od sierpnia 2001 roku przeprowadziła ponad dwadzieścia akcji ulicznych. Głównym celem, jaki stawiają sobie członkowie grupy, jest komentowanie i piętnowanie nieustannie towarzyszących życiu Gorzowa absurdów.
Herbem Wesołego Miasteczka stał się Śfinster. Sylwetka rzeźby autorstwa Zbigniewa Frączkiewicza nawiązuje do jednej z pierwszych akcji grupy, stanowiąc jednocześnie wyrazisty symbol kulturalnego zacofania. Grupa ma na swoim koncie kilkanaście akcji takich jak: obrona baru mlecznego Agata i Łaźni Miejskiej, wmurowanie na Starym Rynku tablicy upamiętniającej dziesięciolecie Teatru Kreatury. Wesołe Miasteczko nie pozostaje również obojętne na wydarzenia ogólnopolskiego, czy wręcz globalnego formatu. W grudniu 2001 roku grupa wspierana przez Waldemara Majora Fydrycha, twórcę Pomarańczowej Alternatywy, obchodziła dwudziestą rocznicę wprowadzenia stanu wojennego; w marcu 2003 r., dzień po rozpoczęciu wojny w Iraku zorganizowała Pojedynek między G. Bushem a S. Hussajnem. Wesołe Miasteczko trzykrotnie przyznało swoją nagrodę za działalność kulturalną na rzecz miasta Gorzowa. Jak dotąd, nagroda trafiała, za każdym razem na ręce prezydenta Gorzowa Tadeusza Jędrzejczaka.

www.teatrkreatury.wer.pl


Teatr Provisorium i Kompania Teatr

Teatr Provisorium
Jeden z najważniejszych teatrów wychodzących z nurtu kultury studenckiej w Polsce. Pod tą nazwą teatr istniej od początków lat 70. i należy do nielicznego grona powstałych w tym okresie zespołów, które przetrwały do dziś.

Od 1976 roku teatr funkcjonuje nieprzerwanie, ale jego skład wielokrotnie się zmieniał - dziś tworzą go Janusz Opryński i Jacek Brzeziński. Teatr od zawsze poszukiwał inspiracji w wybitnych tekstach polskiej i światowej literatury Już pierwszy spektakl wyreżyserowany przez Janusza Opryńskiego W połowie drogi był oparty na Ferdydurke Witolda Gombrowicza, później teatr sięgał między innymi po Miłosza, Hłaskę, Herlinga-Grudzińskiego Dostojewskiego, Rilkego, Jerofiejewa. Brak zgody na zastaną rzeczywistość manifestowany w spektaklach teatru nie była mile widziana w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej - spektakl Nasza niedziela zwrócił na Provisorium uwagę cenzury, która od tego czasu nieustannie próbowała blokować działalność teatru. W 1979 roku zaprezentowano Nie nam lecieć na wyspy szczęśliwe - jeden z najważniejszych spektakli alternatywnych końca lat siedemdziesiątych. W roku 1981 powstało przedstawienie Pusta estrada, jednak po wprowadzeniu stanu wojennego i aresztowaniu kilku aktorów Teatr zmuszony został do zawieszenia działalności.

W 1982 roku wznowiono Nie nam lecieć na wyspy szczęśliwe  wzbogacone o sceny wyrosłe z więziennych doświadczeń aktorów. Kolejny rok przyniósł adaptację sceniczną Innego Świata Gustawa Herlinga-Grudzińskiego. Spektakl ten, podobnie jak Wspomnienia z domu umarłych wg Dostojewskiego grane były bez zezwolenia Cenzury. W roku 1990 powstały Ogrody - spektakl uznany za jeden z najciekawszych realizacji sezonu. W 1991 roku w Moguncji Provisorium wraz z Teatrem Ósmego Dnia zaprezentowało monumentalne widowisko plenerowe Wschód. Rok później odbyła się premiera Z nieba, przez świat, do samych piekieł - za ten spektakl Zespół otrzymał po raz pierwszy Fringe First na Festiwalu w Edynburgu. Rok później w Edynburgu zaprezentowano formalną i ideową kontynuację – spektakl Współczucie. Rok 1996 i spektakl Koniec wieku zrealizowany wspólnie z Kompanią Teatr rozpoczyna nowy okres w historii teatru.

Kompania Teatr
Utworzona we wrześniu 1995 roku przez trzech absolwentów Wydziału Lalkarskiego warszawskiej PWST: Witolda Mazurkiewicza, Jarosława Tomicę i Michała Zgieta. Aktorów połączyło wspólne widzenie teatru oraz znużenie jego współczesnym obliczem i formą doświadczeniami w czasie dziesięcioletniej pracy w teatrze państwowym. Doświadczenie potrzebne do stworzenia niezależnego teatru zbierali w czasie współpracy z Teatrem Studyjnym, gdzie z Miro Prohazką realizowali Dekameron Bocaccia i Pieśni o samym sobie Whitmana. Występowali także w spektaklach Żywot Protopopa Awwakuma i Carmina Burana zrealizowanych przez Ośrodek Praktyk Teatralnych Gardzienice.
Obecności na wielu międzynarodowych festiwalach festiwalach w kraju i za granicą (Japonia, Pakistan, Niemcy, Francja, Austria, Dania, Czechy, Szwecja, Włochy, Gruzja) a także możliwość obserwowania sposobu organizacji teatrów funkcjonujących na odmiennych zasadach niż wielkie, dotowane teatry krajowe, pozwoliły KT na odniesienie sukcesu na rynku teatralnym. Już pierwszy samodzielny spektakl – Czerwony Kapturek - pokazał, że odejście od teatru instytucjonalnego był słuszną decyzją. Wyreżyserowany wspólnie przez Mazurkiewicza, Tomicę i Zgieta Czerwony Kapturek zdobył nagrodę za zespołową kreacje aktorską na Łomżyńskich Spotkaniach Teatru w Walizce oraz wyróżnienie podczas Biennale Teatrów Lalkowych we Florencji. Scenografia Tomasza Bułhaka została nagrodzona podczas Małych Zderzeń Teatralnych w Kłodzku. Co najważniejsze - Czerwony Kapturek zawsze spotykał się z ciepłym przyjęciem zarówno ze strony najmłodszych widzów jak i ich opiekunów. Sukcesem zakończyła się również kolejna realizacja KT Celestyna wg F. De Rojasa w reżyserii Miro Prohazki, choć kontrowersyjna, została bardzo wysoko oceniona przez krytyków. W maju 1996 roku Kompania Teatr zaczęła współpracę z Teatrem Provisorium.

Historia Wspólna

Zespoły Teatru Provisorium i Kompanii Teatr nawiązały współpracę w 1996 roku przy okazji spektaklu Koniec Wieku będącego próbą przeniesienia na scenę Dżumy A. Camusa. Przedstawienie grane było przez rok na najważniejszych polskich festiwalach teatralnych, prezentowane było także w Rumunii i Korei Południowej. Wielki sukces obu zespołom przyniosła kolejna realizacja Ferdydurke według Witolda Gombrowicza. Premiera odbyła się na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym Konfrontacje Teatralne w 1998 roku. Dla Janusza Opryńskiego było to drugie podejście do legendarnej powieści Gombrowicza, tym razem jednak z jego prozą zmierzyć musiały się dwóch reżyserów i dwa teatry, każdy z nich o odmiennym sposobie pracy. Spektakl był reżyserowany wspólnie przez Janusza Opryńskiego i Witolda Mazurkiewicza. W role wcielili się wszyscy trzej aktorzy Kompanii Teatr oraz Jacek Brzeziński z Teatru Provisorium. Współpraca obu teatrów dała nadzwyczaj ciekawy efekt, który spotykał się z entuzjastycznym przyjęciem krytyki polskiej i zagranicznej a Ferdydurke uznano za jedno z najważniejszych wydarzeń teatralnych lat 90. oraz za najlepszą adaptację sceniczną dzieła Gombrowicza. Spektakl został obsypany nagrodami, do najbardziej prestiżowych należą: Fringe First na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym w Edynburgu, Grand Prix Opolskich Konfrontacji Teatralnych Klasyka Polska, Grand Prix Festiwalu Małych Form Teatralnych w Rijece, Nagrodę za Zbiorową Kreację Aktorską podczas Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego MESS w Sarajewie oraz Nagrodę za kreowanie nowej formuły teatru na Międzynarodowym Festiwalu Kontakt w Toruniu. Zespoły dwukrotnie odbyły tournee po Stanach Zjednoczonych, prezentując Ferdydurke między innymi w prestiżowym nowojorskim teatrze Off-Off Broadway - Raw Space, City Garage Theatre w Los Angeles, Arts Bank Theatre w Filadelfii oraz w Salt Lake City, Yale University, Princeton University. Największy rozgłos zdobyły prezentacje w legendarnym teatrze La MaMa Ellen Stewart na Off-Off Broadway w Nowym Jorku. Do dziś Ferdydurke Teatru Provisorium i Kompanii Teatr grana była kilkaset razy, doczekała się także wersji telewizyjnej (w adaptacji Mariusza Malca).

Kolejne wspólne spektakle to: Sceny z życia Mitteleuropy według autorskiego scenariusza opartego na motywach Niepokojów wychowanka Toerlessa Roberta Musila. Do piachu Tadeusza Różewicza. Trans-Atlantyk Gombrowicza. Homo Polonicus oparty na powieści Krystiana Piwowarskiego. Emiganci.

www.provisorium-kompania.pl


Teatr Porywacze Ciał

Teatr Porywacze Ciał należy, według zgodnego głosu krytyki i środowiska teatralnego, do jednej z najważniejszych niezależnych grup teatralnych Polsce. W swoich autorskich spektaklach twórcy mierzą się z mitami popkultury, kpią z nich, przedrzeźniają je, a jednocześnie pokazują, jak dalece są przez nie ukształtowani.
Z dużą swobodą poruszają się we współczesnej przestrzeni kulturowej, cytują, komentują, przetwarzają obrazy i wątki zaczerpnięte z innych dziedzin sztuki. Zespół od początku działalności podjął próbę czytania nowej rzeczywistości, a jego sposób funkcjonowania jest rezultatem świadomej decyzji o programowo indywidualnym, nie powtarzającym znanych wzorów charakterze twórczości. Teatr wykorzystuje  możliwości poetyki teatru alternatywnego, nie podkreśla jednak swojego alternatywnego rodowodu. Tworzą go zawodowi aktorzy, którzy wybrali pracę w teatrze nieinstytucjonalnym.
Teatr Porywacze Ciał

www.porywaczecial.art.pl


Teatr Zielony Wiatrak

Został założony w 1994 roku przez Marka Branda, autora wszystkich tekstów do spektakli teatru, reżysera i aktora, animatora działań teatralnych.

Marek Brand jest absolwentem Wydziału Wiedzy o Teatrze warszawskiej Akademii Teatralnej. Wieloletni animator życia kulturalnego uhonorowany nagrodą Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w kategorii Organizator zdarzeń teatralnych roku 2000 oraz nagrodą Fundacji Polcul w 1999 roku za działania teatralne i pracę z młodzieżą zagrożoną patologią społeczną. Koordynator i współrealizator cyklu imprez organizowanych przez Integracyjny Klub Artystyczny Winda: Ogólnopolskiego Festiwalu Sztuk Autorskich Windowisko, Spotkań Trójmiejskich Teatrów Niezależnych, projektu Teatr przyjechał oraz Wieczorów Teatralnych w Windzie. Autor i wykonawca współczesnych szmoncesów w cyklicznym programie kabaretowym Niekabaret Macieja Nowaka realizowanym w Centrum Edukacji Teatralnej i Teatrze Wybrzeże w Gdańsku.
Przede wszystkim jednak dramaturg, reżyser i aktor. Autor szesnastu tekstów scenicznych, wystawianych przez Teatr Zielony Wiatrak, którego jest założycielem, a także przez inne teatry alternatywne, jak: Teatr Parabuch z Warszawy, Teatr Produkcyjny z Łomży, Teatr Miejski w Jaworze i Teatr Stajnia Pegaza. Laureat wielu nagród za scenariusz i reżyserię. Również autor tomu opowiadań W krainie Ogryzka.

Sami o sobie
Chcemy realizować spektakle o uniwersalnych treściach, unikać patosu oraz tanich szokujących chwytów pod publikę.
W pracy nad spektaklem staramy się szukać takiego języka teatralnego, który pozwoli nam wrazić to, co zwieramy w naszych dramatach.

Dotychczas realizacje to m.in.:  Muirotarobal 1, Muirotarobal 2, Rybka,  Co pan na to, Panie Freud?,  Nie czekając na telefon,  Witajcie na ziemi,  Trzy historie z ..., Historia,  Dni Pozorne,  BRh+,  Dna, Drapacze chmur, Kręgle.



The Karbido

Od Zespołu:

Karbido powstało na przełomie lat 2002-2003...., jako efekt luźnej współpracy Maota (CEZ) i Igora Gawlikowskiego (FORMACYA BOCHIANNI) - pracujących wówczas nad kolekcją prostych utworów na dwie gitary...
Wiosną 2003 r. do duetu dołączył perkusista Paweł Czepułkowski i już po kilkunastu próbach zdecydowaliśmy się nagrać rodzący się materiał. Studio zostało zainstalowane w piwnicach stuletniego kinoteatru. Wszystkie nagrania live realizowane były chałupniczą metodą więc na etapie miksów i postprodukcji spędziliśmy ...pół roku. Dzięki temu w nagraniach pojawiali się goście - Vlad Kwaśnicki, Domenico Gavlicci czy Piotr Domiński, którzy dojeżdżając z różnych zakątków globu podrzucali to i owo do muzyki Karbido.
W listopadzie 2004 r. skończyła nam się cierpliwość i zamknęliśmy studio. Płyta była skończona.

Co dalej? Muzyką zainteresowali się dwaj ludzie: niejaki Tomasz Sikora z zupełnie nieznanej nikomu, ultra-podziemnej oficyny Hermetyczny Garaż, oraz niejaki Kostas Georgakopulos - wokalista grupy Progrram, wówczas zawiadujący poszukującą wytwórnią Tone Industria.

Jako, że mr Sikora posiadał w Warszawie zaplecze studyjne do postprodukcji dźwięku i był na bieżąco z procesami wydawniczymi - samemu mając ambicje wydawnicze - któregoś razu zaproponował nam wydanie płyty w Hermetycznym Garażu. Prace nad dopięciem całości ruszyły więc w zawrotnym tempie, i tak po blisko roku od nagrań, pojawiła się na rynku debiutancka płyta Karbido pt. Karbido.

W zależności od potrzeb danego projektu, Karbido współtworzą:

Maot
Igor Gawlikowski
Tomasz Sikora
Peter Conradin Zumthor
Marcin Witkowski
Jacek Fedorowicz
Paweł Czepułkowski
Michał Litwiniec

...kompozytorzy, muzycy, twórcy video, tekściarze, aktorzy, reżyserzy, inżynierowie dźwięku, artyści wizualni, konceptualni kombinatorzy oraz ogrodnicy.

The Karbido otrzymał na 27 PRZEGLĄDZIE PIOSENKI AKTORSKIEJ 2006:
TUKAN OFF Grand Prix dla najlepszego projektu nurtu OFF.

Na jego koncie jest ponad 190 koncertów, w Polsce, Czechach, na Słowacji, Ukrainie, Białorusi, Niemczech, Francji, Holandii, Chorwacji, Hiszpanii, Izraelu, Irlandii, Anglii, Szkocji i Hong Kongu.

www.karbido.com


Teatr Sztuk

Sami o sobie:

Teatr Sztuk - Stowarzyszenie powołane z potrzeby prowadzenia twórczego dialogu na wielu poziomach życia i sztuki. Powstało w 2007 roku i zrzesza ludzi, którzy odważnie odnoszą się do otaczających nas zjawisk i przetwarzają je na język sztuki. Twierdzenie, że wszystko już było przewrotnie otwiera przed nami przestrzeń do twórczego działania, prowokuje do polemizowania z tradycją, do stawiania pytań o naszą tożsamość poprzez sztukę. Uznaliśmy, że czas na wielowarstwową integrację w myśleniu i działaniu. Czas na człowieka ze swoją duszą i umysłem. By prowadzić dialog na różnych płaszczyznach: człowiek-człowiek, człowiek-sztuka, sztuka-nauka, powołaliśmy stowarzyszenie pod nazwą TEATR SZTUK.

Dotychczas, zrealizowaliśmy: III Międzynarodowy Festiwal Zwiastunów Filmowych w Trzebnicy 2008, współpracowaliśmy przy Oscarach Jazzowych 2011, zrealizowaliśmy spektakl tRAUMa na zaproszenie FrauenZentrum w Doebeln (Niemcy, 2011), przeprowadziliśmy warsztaty pantomimy, wystawiliśmy kilka performance, wyreżyserowaliśmy na podstawie Procesu F. Kafki  „Akt 1925”, który otrzymał Grand Prix 2010 International Skena Up Festival w Kosovie.

Współtwórcy teatru pochodzą z różnych stron świata i zajmują się różnymi dziedzinami sztuki. Ten fakt powoduje, że u podstaw, teatr staje się wielokulturowym zjawiskiem prowadzącym do dialogu sztuk. Są wśród nas mimowie, tancerze, klauni, aktorzy, filmowcy, plastycy, muzycy. Znajdą tu swoje miejsce również badacze kultury i naukowcy, a więc ludzie wykonujący zawody, które bezpośrednio nie kojarzą się ze sztuką, mogą nawet niektórym wydać się pozornie sprzeczne, ale pomocne dla tworzenia nowego języka sztuki.

Trzon Zespołu tworzą:

Robert Baliński:  w 1989 r. ukończył Wydział Operatorski i Realizacji Telewizyjnej Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Od tego czasu na zlecenie Programów 1 i 2 TVP zrealizował ponad 100 filmów dokumentalnych, m.in.: W drodze. Allen Ginsberg w Łodzi, 1993 r.; Konstrukcja w procesie - Izrael, 1995 r. (zdjęcia), w reż. Marii Waśko oraz filmy autorskie, wśród nich: Mózg-ludzkie poznanie, 1999 r.; Angelo Pistoletto , 1996 r., Przestrzeń wolności, 1998 r.
W latach 1992-1999 współpracował przy realizacji cyklu programów pt. ART NOC  (Pr. 2 TVP / realizacja artystycznych form filmowych). Swoje ambicje muzyczne spełniał realizując teledyski dla takich artystów jak: Urszula Dudziak, Tadeusz Nalepa, Mathias Reim, Sambor Dudziński oraz dla zespołów T-Love czy Dezerter. Od kilkunastu lat specjalizuje się w tworzeniu obrazu filmowego i reżyserii świateł do oper (współpracuje m.in. z M. Łazarkiewicz, Ł. Kosem, H. Baranowskim, Phaonem, M. Weissem), do przedstawień baletowych ( z G. Veredonem, R. Komassą, B. Vollack, M. Munso), teatralnych (z J. Klatą, J. Szczepkowską, A. Grabowskim, G. Bralem, A. Ivanowną, E. Ciszewską) oraz koncertów (Pociąg Towarowy - Warszawska jesień 2002). Jest autorem i kuratorem widowisk multimedialnych, wśród nich: Mandala Sztuki, Dech Łodzi, Wariacja operowa / Falstaff, Purytanie, Halka, Nabucco / Wiersz medialny, Koncert na 4 słowa, Scena Wirtualnej Galerii Ciała. Od 2003 roku reżyseruje w Teatrze Wielkim w Łodzi i dla Telewizji Polskiej Wielką Galę Jazzową Jazz Melomani (Oskary Jazzowe). Jako pomysłodawca i dyrektor artystyczny, od 2004 roku realizuje Festiwal Zwiastunów Filmowych.

Ewelina Ciszewska: Lubi i chce zderzać różne gatunki sztuki. Związana ciałem z Wrocławiem. Aktorka, mim, choreograf, reżyser. Z Teatrem Formy niemal od początku (1996 r.). Absolwentka historii sztuki na Uniwersytecie Wrocławskim. W 2006 r. ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną we Wrocławiu, w maju 2009 uzyskała tytuł Doktora na tymże Wydziale, gdzie od 2006 r. pracuje ze studentami nad plastyką ruchu scenicznego oraz interpretacją wiersza.

Laureatka Stypendium przyznawanego Młodym, Utalentowanym Wrocławianom. Brała udział w polskich i międzynarodowych festiwalach teatralnych. Prowadzi warsztaty pantomimy i ekspresji ruchowej w kraju i za granicą. Od kilku lat zajmuje się sztuką performance. Zaproszona przez artystów plastyków do udziału w Survivalu - Przeglądzie Młodej Sztuki w Ekstremalnych Warunkach we Wrocławiu, prezentowała performance: pre-tekst, 2004 r. i akt 168, 2005 r. oraz ucztę romską, 2008 (zrealizowaną wspólnie z Moniką Konieczną). W czerwcu tego roku miały premierę jej kolejne performance: z głową w chmurach… (Festiwal Rity Baum) oraz sympatyczna Pani Krysia ( w galerii Mieszkanie Gepperta we Wrocławiu). Jako reżyserka zadebiutowała w maju 2004, we Wrocławiu, spektaklem Love story, czyli defekt miłości. Przygotowuje solowy spektakl maria s. Swoje umiejętności i myślenie o ciele wykorzystuje podczas pracy nad choreografią do spektakli dramatycznych, muzycznych i lalkowych. Współpracowała m.in. z lubelskim Andersenem (2008), wałbrzyskim Teatrem Lalki i Aktora (2009), szczecińską Pleciugą (2009) i warszawskim Bajem (2010). Współpracuje z warszawskim Studiem Mimo przy Teatrze na Woli. Autorka kilkunastu choreografii i ruchu scenicznego do spektakli, m.in.: Gang Słowika, w reż. Krzysztofa Grabowskiego w Teatrze Dramatycznym im. A. Sewruka w Elblągu;  Taniec, podczas Oscarów Jazzowych, Teatr Wielki w Łodzi, podczas koncertu live Możdżer & Danielsson, wykonanie: Ewelina Ciszewska i James Williams; Ruch sceniczny do  Medei wg Eurypidesa, w reż. Tomasza Mana, Wrocławski Teatr Lalek.


Scena Forum

Jest inicjatywą Śródmiejskiego Forum Kultury, obecnie ŚFK  - Dom Literatury w Łodzi.
Przez wiele lat, była to jedyna wakacyjna propozycja teatralna dla mieszkańców Łodzi, znana bardziej pod nazwą Letnia Scena Forum. W lipcu i sierpniu 2012 roku Letnia Scena Forum prezentowana była po raz 14.
Scena Forum stanowi uzupełnienie oferty teatralnej ŚFK przez pozostałe miesiące w roku. Zakłada realizację kameralnych spektakli teatralnych, muzycznych i kabaretowych w café-teatrze przy ul. Roosevelta. Do tej pory, do  współpracy zapraszani byli profesjonalni wykonawcy  i niezawodowcy  z całej Polski. 


Gregg Goldston

Gdy w 1975 roku Gregg Goldston zobaczył przedstawienie Marcela Marceau, od razu rozpoczął trwającą do dziś przygodę ze sztuką pantomimy. Jego pierwszym nauczycielem został Richmond Shepard, uczył się również u Moni Yakim i Stefana Niedziałkowskiego. W końcu rozpoczął również współpracę ze swoim idolem, Marcelem Marceau, z którym współpracował przez 21 lat, aż do śmierci Mistrza w 2007 roku.
Marceau był dla niego mentorem i jednocześnie bliskim przyjacielem  został również Doradcą Artystycznym  Goldston Mime Fundation, zaś Goldston pełnił rolę asystenta Marceu podczas amerykańskich tournee mistrza w latach 2002-2005. Gregg Goldston grał również główne role w Nouvelle Compagnie De Mimodrame Marceau podczas występów grupy na deskach American Repertoire Theatre of Harvard.
Choć zafascynowany stylem Marceau i Niedziałkowskiego, Goldston wypracował własny styl pantomimy, ubarwiając klasyczną sztukę mimu elementami baletu i tańca klasycznego.
Przez ponad 35 lat kariery solowej Gregg Goldston występował na scenach USA, Azji i Europy. Od kilku lat mieszka w Nowym Jorku, gdzie współpracuje m. in. z The Lincoln Center Institute oraz daje solowe występy oraz naucza sztuki mimu. Goldston założył także siedmioosobowy zespół The Invisible People oraz trio The Funny Bones z siedzibą na Manhattanie.
Poza występami, Gregg Goldston od wielu lat koncentruje się na nauczaniu pantomimy. W 1980 roku założył szkołę dla mimów The Goldston School for Mimes ( intensywny program letnich kursów) w Gambier w stanie Ohio. Szkoła gościła seminaria z udziałem Marcela Marceau, Stefana Niedziałkowskiego, jak również letnie sezony przedstawień pantomimy. Goldston był jej dyrektorem do 2001 r. Obecnie szkoła działa pod nazwą The School for Mime Theatre.
Będąc dwukrotnym stypendystą N.E.A. (Narodowy Fundusz Sztuki USA) z dziedziny choreografii, Gregg rozwinął: BalletMime, własny słownik baletowej pantomimy, który zaprezentował po raz pierwszy w przedstawieniu Romeo i Julia grupy BalletMet wiosną 2008 roku. Jego doświadczenie w nauczaniu i reżyserii obejmuje intensywne letnie kursy Amerykańskiego Teatru Baletowego w 2006 r. Jako nauczyciel pantomimy przygotowywał aktorkę Anne Hathaway do filmu Ella zaklęta, a także Julie Harris do występów scenicznych.

Na co dzień, gdy nie podróżuje z występami, Gregg mieszka w Nowym Jorku, gdzie udziela prywatnych lekcji i prowadzi cykle regularnych zajęć z pantomimy dla aktorów, komików, klaunów, tancerzy i mimów. Swój czas wolny poświęca tworzeniu rysunków i grafik, które niekiedy wplata w swoje sceniczne występy.

www.goldmime.com


Teatr Konsekwentny

Sami o sobie

Teatr Konsekwentny istnieje i działa w Warszawie od 15 lat. W marcu 2012 r. otworzyliśmy w Warszawie nowy teatr, naszą siedzibę w dawnej fabryce wódek Koneser pod nazwą teatr Konsekwentny Koneser na Pradze.

Jesteśmy jednym z najstarszych niezależnych teatrów repertuarowych w Warszawie.
Przez te lata zyskaliśmy grono wiernych widzów i wielbicieli. Oczywiście zdarzają się także - zatwardziali przeciwnicy, ale na szczęście rzadziej. Cieszy nas to, że nie ma obojętnych. Wywołujemy emocje, często skrajne, ale i staramy się w każdym spektaklu powiedzieć coś ważnego, o świecie, o człowieku, po prostu o naszym życiu. Sięgamy po teksty i problemy współczesne, nie boimy się wyzwań, nawet tych najbardziej ryzykownych.

W repertuarze teatru znajduje się Kompleks Portnoya i kontrowersyjny spektakl Zbombardowani Sary Kane, i komediowe [Ja³] czyli dwa do jednego Tomasza Jachimka, mroczna Taśma Stephena Belbera, tragikomiczny … i póki śmierć nas nie rozłączy…; czy niemal kostiumowy Wyrok śmierci na konia Faraona Jerzego Janickiego, i oczywiście nieśmiertelny przebój (blisko 1000 spektakli!) Zaliczenie. Lekcja.

Wszystkie spektakle zdobyły uznanie krytyki i popularność wśród widzów. Nagradzane w stołecznych rankingach. Koniecznie trzeba zobaczyć spektakle: Zaliczenie. Lekcja, …i póki śmierć nas nie rozłączy, Taśma (w dodatku Gazety Wyborczej co jest grane; uznany za HIT; w Wysokich obcasach spektakl Kompleks Portnoya); polecane w dodatku Dziennik Gazeta Prawna Kultura spektakle: Taśma, Zbombardowani, Kompleks Portnoya), dobre recenzje w tygodnikach: Przekrój, Newsweek, bardzo dobre recenzje i prestiżowe nagrody pisma Teatr i Warszawskie Feliksy dla spektaklu Kompleks Portnoya i inne.

Teatr prowadzi Aldona Machnowska-Góra, niemal od początku istnienia grupy kierunek artystyczny nadaje założyciel i lider Adam Sajnuk. Do dziś współtworzą teatr założyciele: Agnieszka Czekierda i Arkadiusz Wrzesień. Oprócz nich na scenie Teatru Konsekwentnego można podziwiać m.in.: Magdalenę Popławską, Aleksandrę Popławską, Annę Smołowik, Bartka Adamczyka, Jerzego Połońskiego, Tomasza Jachimka, Andrzeja Konopkę i Piotra Ligienzę. Do reżyserowania spektakli zaprosiliśmy także Michała Walczaka, Michała Siegoczyńskiego, Łukasza Kosa i Aleksandrę Popławską.

Nasz klucz do sukcesu? Ciekawie i skrupulatnie dobierany repertuar, wyjątkowy zespół i przekonanie, że to, co robimy jest ważne.

www.teatrkonsekwentny.pl